Bazen behin loretxo bat mendian bizi zena. Lorea txikia zen eta kolore larrosako hostoak zituen. Basoan lagun mina zeukan Margarita izenekoa beti batera zebiltzatzen leku batetik bestera. Egun batean beraien artean sekretuak esaten hasi ziren:
- Ba begira niri Marciso gustatzen zait, baina ez esan inori eta zuri?- galdetu zion Larrosa bere lagunari.
- Ba niri inor Larrosa , oraindik oso gazteak garelako.
Larunbat guztietan gaueko hamarretan, lore lagun batzuk biltzen ziren, beraien gauzak kontatzera.
Larrosaren laguna, Margarita hau esaten hasi zen:
- Ba Larrosari …… Marciso, Marciso gustatzen zaio.
Larrosa oso haserre esan zion:
- Ni lagun onak ginela pentsatzen nuen Margarita.
- Bai baina, hori isilezina da eta…..
Larrosa oso haserre haltza eta joan zen. Hurrengo egunetan oso triste zebilen eta denok galdetzen zioten:
- Zer gertatzen zaizu Larrosa?
Larrosa burua altxatu gabe esaten zuen:
- Nire Margarita lagunarengan konfiantza galdu egin dut, eta Margarita eta nik berriro lagunak izateko itxaropen gutxi ditugula uste dut.
Margarita Larrosari ikusi zuenean zera esan zion:
- Barkatu Larrosa- esan zuen damuturik Margarita
- Nik barkatzeko gogo handiak ditut, baina ezin dut. Ez dakit nola horrelakorik egin didazunik, benetan- esan zuen triste zamar Larrosa- Ni zugan konfiantza handia neukan, baina hau ez dakit barkatuko dizunik.
Margarita korriketan etxera negarrez abiatu zen.
Azkenean egunak igaro zirenean Larrosak itxaropena denetarako izan behar dugula , horregaitik Margarita barkatzea erabaki zuen, gauzak hitz egiten konpontzen direlako, ez horrela haserre.
Hurrengo egunean biak batera gauza egiten hasi ziren. Biok batera loreen zinemara joan ziren, erosketak egitera joan ziren eta abar.
Espero dut ipuin honetatik gauza asko ikastea. Nik ipuin honetatik azaldu nahi dizuet gauzak hitz egiten konpontzen direla eta ez haserre egoten ikasi dut.
AMAIERA
Hemen ipuina grabaketa eran daukazue:
